| Autor / Autorzy: Anna Maria Adamusiak, Jelena Stojanovic, Nicos Kessaris Kessaris, Olivia Shaw Shaw, Robert Vaughan, Neil J Sebire, Stephen D Marks, Nizam Mamode Tytuł: Outcomes of Paediatric Antibody Incompatible Renal Transplants Performed at Great Ormond Street Hospital for Children and Evelina London Children's Hospital |
| Introduction. Renal transplantation improves quality of life and survival in children requiring renal replacement therapy. A shortage of suitable donors for paediatric patients has driven development of antibody incompatible renal transplantation programmes. It is unknown if acute rejection rates are higher in antibody incompatible transplantation in children due to their potent immune system. In adults, outcomes after ABO incompatible transplantation are excellent, and after HLA incompatible transplantation are better then remaining on dialysis. The aim of this study was to compare the outcomes of antibody incompatible paediatric cohort with compatible paediatric renal transplants performed in our centre over the same time period. Methods. The antibody incompatible group (AIT) included both ABO (n=11) and HLA incompatible (n=2) renal transplants with the latter defined as having a positive flow-cytometric cross-match prior to desensitization. Pre-transplant conditioning was based on our standardised protocol tailored to baseline antibody levels. The control group consisted of 50 randomly selected patients from our paediatric population transplanted with either living or deceased compatible donor (ACT). The mean age at the time of transplant was 10 years in both groups. We have compared graft survival and biopsy proven rejection episodes. Results. Death censored graft survival was 100% in the AIT group and 98% in the ACT group (1 graft loss due to antibody mediated rejection). One patient (8%) in AIT group developed acute T-cell mediated rejection successfully treated with anti-thymocyte globulin. 17 patients (37%) in the ACT group had biopsy proven rejection. Discussion. Outcomes of antibody incompatible paediatric transplants performed in our centre are equivalent to compatible transplants. Good graft survival and acceptable rejection rates make it a feasible option for children awaiting renal transplantation. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Justyna Błachowicz, Monika Bieniasz, Jarosław Czerwiński Tytuł: Rejestr żywych dawców; stężenie kreatyniny i wskaźnik przesączania kłębkowego u żywych dawców nerki |
| Wstęp. W celu rejestracji pobrań narządów od żywych dawców oraz monitorowania ich stanu zdrowia w okresie odległym po pobraniu prowadzony jest w Polsce Rejestr Żywych Dawców (Rejestr). Ośrodki dokonujące pobrań są zobowiązane do dokonywania wpisów w Rejestrze, który jest administrowany przez Poltransplant. Rejestr obejmuje wszystkie 318 pobrań nerek od stycznia 2007 r. i jest uzupełniany o wpisy dotyczące dawców z lat wcześniejszych (ponad 600 pobrań). Przy ocenie stanu zdrowia żywego dawcy bierze się pod uwagę m.in. czynność jedynej nerki. Cel pracy. Celem pracy była ocena stężenia kreatyniny (KR) oraz wskaźnika przesączania kłębkowego (GFR) we wczesnym i odległym okresie po pobraniu. Materiał i metoda. Badaniem objęto 112 żywych dawców z lat 2005-2009. Wartości KR i GFR sprzed pobrania, bezpośrednio po pobraniu oraz w 3, 12, 24, 36, 48 i 60 miesięcy po pobraniu pozyskano z Rejestru. Średnie wartości KR i GFR po pobraniu porównano ze średnimi wartościami wyjściowymi. Wyniki. Kompletność danych pozyskanych z Rejestru była niska i wynosiła: dla KR przed pobraniem 26%, dla KR w różnych okresach po pobraniu 15-33%, dla GFR przed pobraniem 10%, dla GFR w różnych okresach po pobraniu 13-27%. Z zastrzeżeniem niskiej kompletności danych stwierdzono, że KR w badanych punktach czasowych po pobraniu wynosiło odpowiednio: 1,37, 1,45, 1,34, 1,37, 1,33, 1,23, 1,25 wartości wyjściowych a GFR wynosił odpowiednio: 0,81, 0,69, 0,76, 0,72, 0,77, 0,77, 0,97 wartości sprzed pobrania. Wnioski. 1. Obecnie Rejestr nie spełnia swojej funkcji w zakresie kompleksowego monitorowania i oceny stanu zdrowia żywych dawców nerek ze względu na niewielką liczbę wpisów. 2. KR wzrasta po pobraniu, ale pozostaje w granicach wartości prawidłowych; wzrost ten jest najwyższy po roku, a po pięciu latach jest najniższy. 3. GFR obniża się po pobraniu; najniższy jest po roku, po pięciu latach wraca do wartości prawidłowych. Słowa kluczowe: żywy dawca nerki, rejestr żywych dawców |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Justyna Błachowicz, Monika Bieniasz, Jarosław Czerwiński Tytuł: Krajowy rejestr przeszczepień; porównanie wyników przeszczepień nerek pochodzących od żywych i zmarłych dawców |
| Wstęp: Przeszczepienie nerki pobranej od dawcy żywego wiążę się m.in. ze skróconym czasem oczekiwania na przeszczep oraz możliwością wykonania przeszczepienia przed rozpoczęciem dializoterapii, co poprawia rokowanie biorcy i zwiększa czas przeżycia przeszczepu. Co do zasady wyniki przeszczepienia nerki od żywego dawcy nie powinny być gorsze w porównaniu od przeszczepienia narządu pochodzącego od Cel pracy: Celem pracy było porównanie odległych wyników przeszczepień nerek od żywych i zmarłych dawców. Materiał i metoda: Porównano, wyrażone w procentach rzeczywiste pięcioletnie przeżycie przeszczepów i biorców nerki z lat 2000-2004 (4697 przeszczepień, z czego 136 od żywego i 4561 od zmarłego dawcy) i z lat 2005-2009 (4257 przeszczepień, z czego 112 od żywego i 4145 od zmarłego dawcy) z zastosowaniem testu chi-kwadrat w następujących 4 kombinacjach: 1. biorcy od żywego vs zmarłego 2000-2004; 2. przeszczepu od żywego vs zmarłego 2000-2004; 3. biorcy od żywego vs zmarłego 2005-2009; 4. przeszczepu od żywego vs zmarłego 2005-2009; 5. biorcy od żywego 2000-2004 vs 2005-2009; 6. przeszczepu od żywego 2000-2004 vs 2005-2009; 7. biorcy od zmarłego 2000-2004 vs 2005-2009; 8. przeszczepu od zmarłego 2000-2004 vs 2005-2009. Wyniki. Dla poszczególnych ww. kombinacji wyniki oraz statystyczne różnice były następujące: 1. 96% vs 88%,p=0,004 2. 90% vs 76%,p<0,0001 3. 96% vs 87%,p=0,003 4. 83% vs 74%,p=0,03 5. 96% vs 96%,p>0,5 6. 90% vs 83%,p=0,1 7. 88% vs 87%,p=0,2 8. 76% vs 74%,p=0,15 Wnioski. Pięcioletnie wyniki przeszczepień nerek pochodzących od żywych dawców są istotnie lepsze niż w przypadku nerek od dawców zmarłych; taki trend utrzymuje się na przestrzeni 10 lat. Wyniki w żadnej z dwóch grup biorców nie ulegają poprawie na przestrzeni 10 lat. Słowa kluczowe: wyniki przeszczepiania nerek, rejestr przeszczepień |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Kamila Czarnacka, Alicja Dębska-Ślizień, Bolesław Rutkowski, Beata Bzoma, Andrzej Chamienia, Wioletta Barańska-Rybak, Justyna Kostro Tytuł: Rozsiana kryptokokoza u chorej po przeszczepieniu nerki – opis przypadku. |
| Kryptokokoza to infekcja wywoływana przez grzyby z rodzaju Cryptococcus neoformans. Występuje u osób z niedoborami odporności (HIV) oraz u pacjentów po transplantacjach narządów. Lokalizuje się zwykle w układzie oddechowym, nerwowym, skórze i charakteryzuje wysoką śmiertelnością. Opisano 65 letnią chorą po transplantacji nerki z ADPKD, nadciśnieniem tętniczym, niedoczynnością tarczycy oraz takimi powikłaniami w przebiegu potransplantacyjnym jak: NODAT, trzykrotne zakażenia układu moczowego oraz epizod leukopenii (WBC 1,14 G/l). Trzy miesiące po przeszczepieniu chora została przyjęta do szpitala z powodu gorączki, bólów mięśniowo-stawowych, uczucia ogólnego rozbicia (CRP 9,8 mg/l, leukocyturia i komórki drożdży w osadzie moczu, posiew ujemny). Empiryczna antybiotykoterapia przyniosła przejściową poprawę stanu klinicznego. Z powodu pogorszenia funkcji nerki wykonano biopsję nerki (ostre odrzucanie naczyniowe Banff IIA, mikroangiopatia zakrzepowa) i podano 3 bolusy metylprednizolonu. Następnie obserwowano nawrót gorączki, zmiany skórne na twarzy, kończynach górnych i klatce piersiowej (wybroczyny, grudki), cechy hemolizy we krwi obwodowej, w posiewach krwi i moczu wyhodowano C. neoformans, stwierdzono wysokie miano antygenu kryptokoka w surowicy. Z powodu fungemii z punktem wyjścia w nerce przeszczepionej usunięto nerkę, w której stwierdzono rozlane zmiany grzybicze (liczne kolonie C. neoformans). Pomimo intensywnego leczenia (amfoterycyna B liposomalna i flucytozyna, następnie flukonazol i worykonazol) stan chorej ulegał systematycznemu pogarszaniu (posiewy krwi ujemne). Chora gorączkowała hektycznie, wymagała codziennych hemodializ, licznych przetoczeń preparatów krwiopochodnych i żywienia pozajelitowego. Stale w różnym natężeniu występowały zmiany skórne na twarzy (w wycinku skórnym C. neoformans). Podejrzewając C. neoformans w torbielach nerki własnej prawej wykonano nefrektomię, po operacji powikłanej krwawieniem i relaparotomii chora zmarła w przebiegu niewydolności wielonarządowej. W badaniu autopsyjnym stwierdzono liczne skupiska kolonii C. neoformans w tarczycy, trzustce, pozostałej nerce własnej lewej. Wniosek: Czynnikami ryzyka C. neoformans u opisywanej chorej były incydent leukopenii, przewlekła antybiotykoterapia oraz intensywna sterydoterapia. Profilaktyczne stosowanie flukonazolu w czasie incydentów leukopenii może zmniejszyć ryzyko rozwoju ciężkich zakażeń grzybiczych u chorych z upośledzoną funkcją układu immunologicznego. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Alicja Dębska-Ślizień, Andrzej Chamienia, Dariusz Zadrożny, Marian Łukiański, Justyna Bigda, Justyna Kostro, Anna Milecka, Iwona Skóra, Grażyna Moszkowska, Ewa Król, Sławomir Lizakowski, Beata Białobrzeska, Piotr Trzonkowski, Maria Wujtewicz, Zbigniew Śledziński, Bolesław Rutkowski Tytuł: Wkład Gdańskiego Ośrodka Transplantacyjnego w rozwój Polskiej Transplantologii |
| Pierwszej transplantacji (TN) nerki w Gdańskim Ośrodku Transplantacyjnym (GOT) dokonano 31 marca 1980 roku. Do końca 2014r przeprowadzono 1525 TN. Program transplantacji rozwinął się szczególnie od czasu utworzenia w 1998r stanowiska koordynatora transplantacji. Do najważniejszych kierunków rozwoju GOT należą: 1) TN od dawców żywych: pierwszy przeszczep od dawcy żywego odbył się w 1999 roku (do końca 2014r wykonano 40 TN od dawców żywych -3.1% wszystkich TN z tego okresu); 2) TN wyprzedzające: pierwsza wyprzedzająca TN odbyła się w 2003r (do końca 2014r wykonano 88 wyprzedzających - 8.3% wszystkich TN z tego okresu); 3) Wyprzedzające re-transplantacje: pierwsza wyprzedzająca re-transplantacja miała miejsce w 2008r (9.1% wszystkich wyprzedzających TN); 4) TN u pacjentów w zaawansowanym wieku: w 2002r po raz pierwszy dokonano TN u biorcy, który ukończył 70 rok życia, a w 2011 roku u dwóch biorców, którzy mieli ukończony 80 rok życia; 5) Wprowadzanie nowoczesnych standardów oceny immunologicznej: gdańscy immunolodzy wprowadzili do diagnostyki transplantacyjnej najnowsze techniki tzw. testy fazy stałej X-Map (Luminex) oraz próbę krzyżową metodą cytometrii przepływowej (FCXM). GOT jest wiodący w pro¬gramie, którego celem jest rutynowe wykonywanie nowoczesnych, wysokoczułych badań u wszystkich chorych zgłoszonych do KLO; 6) Prowadzenie od 1980r Listy Oczekujących na TN i od 2007r ROK, w którym odbywa się kwalifikacja biorców zgłaszanych z ośrodków dializ z woj. po¬morskiego, warmińsko-mazurskiego, kujawsko-pomorskiego; 7) Powołanie Ogólnopolskiej Grupy Roboczej Tumor Tx skupiającej przedstawicieli ośrodków transplantacyjnych oraz współpracujących z nimi dermatologów; 8) Edukacja pacjentów po TN, która od 2004r prowadzona przez pielęgniarki edukacyjne; 9) Prowadzenie Poradni Nefrologicznej, w której kontroluje się około 1000 chorych po transplantacji różnych narządów unaczynionych. Lekarze i pielęgniarki z GOT angażują się w działalność towarzystw naukowych dedykowanych nefrologii, transplantacji oraz pielęgniarstwu nefrologicznemu. Naukowcy z GOT publikują liczne prace w czasopismach o zasięgu międzynarodowym. GOT jest jednym z wykonujących najwięcej TN w Polsce i dbającym o zachowanie standardów postępowania |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Małgorzata Dudkiewicz, Anna Łęczycka, Karolina Kosmala, Jarosław Czerwiński, Roman Danielewicz Tytuł: Rejestr przeszczepień: wyniki przeszczepiania komórek krwiotwórczych w Polsce |
| Zgodnie z obowiązującą ustawą transplantacyjną ośrodki przeszczepiające szpik, komórki krwiotwórcze i krew pępowinową mają obowiązek wpisywania przewidzianych przez ustawę danych osobowych i medycznych do krajowego rejestru przeszczepień w systemie informatycznym ustawowych rejestrów transplantacyjnych ww.rejestry.net. Zgromadzone dane pozwalają na stworzenie statystyk podsumowujących działalność transplantacyjną polskich ośrodków przeszczepiających oraz monitorowanie wyników przeszczepienia (przeżycia biorców i przeszczepów). W przedstawionej pracy poddano analizie wyniki 293 przeszczepień komórek krwiotwórczych od dawcy niespokrewnionego (z wyłączeniem re-transplantacji) wykonanych w roku 2013 r. pod względem rzeczywistego czasu przeżycia biorców (12- i 24-miesięczne) z podziałem na pacjentów pediatrycznych i dorosłych. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Krzysztof Dziewanowski, Anna Chojnowska, Radosław Drozd, Marek Myślak Tytuł: Leczenie immunosupresyjne po transplantacji nerek u bliźniaków homozygotycznych -tak? nie? |
| Podczas gdy powszechne stosowanie złożonej immunosupresji u chorych po przeszczepach nerek nie podlega dyskusji, to zastosowanie tej terapii po transplantacji między jednojajowymi bliźniakami nie jest jednoznaczne. Z uwagi na identyczność immunologiczną, zwłaszcza potwierdzoną badaniami DNA, szereg klinicystów jest za całkowitym odstąpieniem od leczenia immunosupresyjnego takich chorych. Jednakże z kolei niektórzy autorzy podkreślają iż niekiedy można się spotkać ze zjawiskiem zmiany antygenowości płodu na skutek wewnątrzmacicznej mutacji, ponadto istnieje niebezpieczeństwo wcześniejszego „uczulenia dawcy” w wyniku transfuzji krwi bądź poprzedniej transplantacji. Teoretycznie istnieje też większa możliwość wznowy pierwotnej choroby nerek w przeszczepie w przypadku jej immunologicznej etiologii. W tym też aspekcie przedstawiono historie naszego pacjenta. Chory lat 29 z rozpoznaniem p.ch.n. na tle zespołu hemolityczno-mocznicowego. Leczony nerkozastępczo od 1996 roku, początkowo dializą otrzewnową , a następnie hemodializą. W 1997 roku wykonano pacjentowi przeszczep nerki pobranej ze zwłok, jednakże z powodu pogorszenia funkcji graftu (przewlekła nefropatia przeszczepu) pacjent był ponownie włączony od 2003 roku do programu hemodializy. Zabiegi chory znosił źle: występowały trudności z uregulowaniem ciśnienia tętniczego i wytworzeniem stałego dostępu naczyniowego, rozwinęła się ciężka wtórna nadczynność przytarczyc, doszło też do samoistnego pęknięcia śledziony co wymagało splenektomii. Wobec faktu, iż chory miał brata bliźniaka zgodnego homozygotycznie (co potwierdzono badaniem DNA) oraz pozytywnej, niewymuszonej decyzji dawcy pod koniec 2009 roku wykonano transplantację nerki pobierając ją od tegoż dawcy. Przebieg pooperacyjny, wczesny i odległy bardzo dobry, po blisko 6 latach utrzymuje się prawidłowa, stabilna czynność przeszczepu. Podstawową decyzją którą musieliśmy podjąć przed transplantacją dotyczyła zaplanowania sposobu postępowania farmakologicznego. Identyczność genotypowa między dawcą i biorcą, jak również pierwotna choroba nerek przemawiała raczej za rezygnacją z immunosupresji. Argumenty za to: ponowny przeszczep i teoretyczna możliwość iż chory został dodatkowo immunizowany w czasie pierwszej transplantacji, potrzeba maksymalnego zmniejszenia ryzyka planowanego zabiegu gdyż ewentualne niepowodzenie mogłoby oznaczać brak możliwości kontynuowania leczenia nerkozastępczego. Uwzględniając powyższe fakty zdecydowaliśmy się u niego na stosunkowo niewielką immunosupresje (mykofenolan mofetilu, steroidy) z dobrym efektem. W świetle przedstawionych danych z piśmiennictwa oraz opisu powyższego pacjenta wydaje się iż w takich przypadkach należy każdorazowo indywidualizować leczenie immunosupresyjne uwzględniając szereg czynników mogących mieć wpływ na odległy przebieg transplantacji. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Justyna Gołębiewska, Sabrina Matosz, Julia Solomina, Maciej Śledziński, Karolina Golab, W James Chon, Piotr Trzonkowski, Alicja Dębska-Ślizień, Bolesław Rutkowski, Zbigniew Śledziński, Piotr Witkowski Tytuł: Współczynniki SUITO oraz C-peptyd/glukoza x kreatynina są użytecznymi narzędziami do oceny funkcji przeszczepionych wysp trzustkowych w obserwacji krótko i długoterminowej. |
| Wstęp: Mixed Meal Tolerance Test (MMTT) razem z beta-score stanowią „złoty standard” w ocenie funkcji komórek beta po transplantacji wysp trzustkowych, ale ich zastosowanie może być logistycznie trudne. Współczynnik Secretory Unit of Islet Transplant Objects (SUITO) można obliczyć posługując się jedynie stężeniem glukozy oraz C-peptydu oznaczonymi z pojedynczej próbki krwi pobranej na czczo. Współczynnik c-peptyd/glukoza x kreatynina (CP/GCr) wykorzystuje te same parametry, ale jest dodatkowo skorygowany w odniesieniu do funkcji nerek. Metody: Przeanalizowano wyniki oznaczeń laboratoryjnych pacjentów poddanych allotransplantacji (alloTx) wysp trzustkowych, wykonanych w różnym okresie po alloTx w 6-miesięcznych odstępach czasu. Oceniono korelację współczynników CP/GCr oraz SUITO ze szczytowym stężeniem glukozy w MMTT oraz beta-score posługując się współczynnikiem korealacji Spearmana. Wyniki: Przeanalizowano wyniki 42 prób obciążeniowych MMTT u 4 biorców alloprzeszczepów wysp trzustkowych pozostających pod obserwacją przez okres do 126 miesięcy (grupa długoterminowa GD), a także wyniki 28 prób obciążeniowych MMTT wykonanych u 12 chorych będących pod obserwacją przez okres do 24 miesięcy (grupa krótkoterminowa GK). Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy glikemią w 90-min MMTT zarówno z CP/GCr (r = -0.34 dla GD oraz r=-0.44 dla GK, p<0.05) jak i SUITO (r = -0.61 dla GD i r=-0.60 dla GK, p<0.05). Dodatkowo, zarówno SUITO jak i CP/GCr korelowały z wynikami klinicznymi ocenianymi za pomocą beta-score (odpowiednio r=0.77, p<0.001 i r=0.38, p=0.01). Rozpoznanie dysfunkcji przeszczepionych wysp trzustkowych było możliwe zarówno za pomocą CP/GCr jak i SUITO. Wszyscy 4 pacjenci z GD pozostali insulinoniezależni przez ponad 7 lat obserwacji, jakkolwiek wymagali 3 kolejnych alloTx wysp, ponieważ funkcja przeszczepu nie była stabilna. W GK 11 z 12 chorych aktualnie nadal nie wymaga przyjmowania insuliny. Wnioski: Łatwość uzyskania pojedynczej próbki krwi pobranej na czczo do wykonania oznaczeń koniecznych do wyliczenia współczynników CP/GCr i SUITO oraz dobra korelacja z MMTT i beta-score sprawia że te współczynniki stanowią praktyczną alternatywę w monitorowaniu biorców wysp trzustkowych. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Justyna Gołębiewska, Maciej Śledziński, Julia Solomina, Zehra Tekin, Sabrina Matosz, Karolina Golab, W James Chon, Piotr Trzonkowski, Natalia Marek-Trzonkowska, Zbigniew Śledziński, Bolesław Rutkowski, Alicja Dębska-Ślizień, Piotr Witkowski Tytuł: Dziesięć lat obserwacji chorych z chwiejną postacią cukrzycy typu 1 po allotransplantacji wysp trzustkowych wg protokołu Edmonton – doświadczenia University Of Chicago. |
| Wstęp: W pracy prezentujemy 10 letnie wyniki przeszczepiania wysp trzustkowych (alloTx) u chorych z chwiejną cukrzycą typu 1 wg protokołu z Edmonton u 9 chorych. Metody: Wyspy trzustkowe zostały wyizolowane, a następnie podane do układu wrotnego drogą przezskórnego nakłucia w znieczuleniu miejscowym przez radiologa interwencyjnego. Wyjściowy protokół immunosupresji (IS) obejmował: bazyliksymab, rapamycynę oraz tacrolimus w niskiej dawce (docelowe stężenie 3-6ng/ml) i dopuszczał wykonanie do 3 transplantacji wysp u każdego chorego. Średnia masa przeszczepionych wysp wynosiła 7,400 IEQ/kg na jeden przeszczep. Średni wiek chorych wynosił 46 +/-3 lat a BMI 22+/-1. Wyniki: Pięciu chorych zrezygnowało z udziału w badaniu powodu działań niepożądanych rapamycyny i niezadowalającej funkcji wysp po pierwszym przeszczepie lub zostało wyłączonych z powodu nie przestrzegania zaleceń lekarskich. Pozostałych 4 z 9 przeszczepionych chorych (44%) nie wymaga podawania insuliny do chwili obecnej, odpowiednio 10, 9 i 8 lat po pierwszej alloTx. Czwarta chora była insulinoniezależna przez 6 lat, kiedy doszło do utraty funkcji wysp w wyniku nieprzestrzegania zaleceń lekarskich. Kontrola glikemii uległa znaczącej poprawie, z wyeliminowaniem napadów ciężkiej hipoglikemii i współistniejącej nieświadomości hipoglikemii, obniżeniem stężeń HbA1c 8.4+/-0.7 do 5.9. Żaden z chorych nie wytworzył przeciwciał HLA (PRA). Przez cały okres obserwacji funkcja nerek mierzona stężeniem kreatyniny i eGFR była stabilnie dobra. U jednego chorego otrzymującego przez 10 lat rapamycynę pojawiła się albuminuria. U żadnego z chorych nie doszło do progresji retinopatii, a u 2 zmniejszyły się zmiany o charakterze neuropatii oceniane za pomocą EMG. Wszyscy chorzy wymagali modyfikacji IS z powodu działań niepożądanych. U trojga rapamycynę, a u jednego tacrolimus zastąpiono antymetabolitem (mykofenolanem mofetylu/mykofenolanem sodu bądź azatiopryną). Wnioski: AlloTx wysp trzustkowych zgodnie z protokołem Edmonton umożliwia uzyskanie u wybranych chorych insulinoniezależności bez towarzyszącej aloimmunizacji oraz upośledzenia funkcji nerek. Konieczna jest odpowiednia modyfikacja IS celem zmniejszenie działań niepożądanych co warunkuje utrzymanie funkcji wysp trzustkowych. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Justyna Gołębiewska, Julia Solomina, Zehra Tekin, Sabrina Matosz, Maciej Śledziński, Karolina Golab, W James Chon, Piotr Trzonkowski, Natalia Marek-Trzonkowska, Zbigniew Śledziński, Bolesław Rutkowski, Alicja Dębska-Ślizień, Piotr Witkowski Tytuł: Czy możemy przewidzieć wynik autotransplantacji wysp trzustkowych u chorych po całkowitej pankreatektomii oraz uprościć monitorowanie po zabiegu? |
| Wstęp: W populacji pediatrycznej wykazano, że prosta ocena metaboliczna przed zabiegiem całkowitej pankreatektomii (TP) w przebiegu przewlekłego zapalenia trzustki (PZT), umożliwia określenie wyniku transplantacji wysp trzustkowych (autoTx) oraz prawdopodobieństwa uzyskania insulinoniezależności po zabiegu. Celem pracy była próba określenia podobnych czynników prognostycznych wyniku autoTx u pacjentów dorosłych oraz ocena czy proste oznaczenia laboratoryjne wykonywane z pojedynczej próbki krwi pobranej na czczo (stężenia glukozy i c-peptydu) są w stanie zastąpić mixed meal tolerance test (MMTT) w ocenie funkcji przeszczepionych wysp trzustkowych. Pacjenci i metody: W grupie 12 chorych z PZT poddawanych TP z autoTx wysp trzustkowych wykonano pomiary masy ciała, BMI, stężeń HbA1c, glukozy, insuliny oraz c-peptydu w pojedynczej próbce krwi pobranej na czczo oraz wykonano MMTT, wyliczono współczynniki SUITO oraz c-peptyd/glukoza (CP/G) przed, 75dni oraz 1rok po autoTx wysp trzustkowych. Wyniki: Nie znaleziono znamiennej korelacji pomiędzy uzyskaną liczbą ekwiwalentów wysp trzustkowych (IEQ) oraz IEQ/kg a następującymi czynnikami: czas od rozpoznania PZT, wiek, masa ciała, BMI, glikemia na czczo, stężenie c-peptydu oraz insuliny na czczo, pole pod krzywą (AUC) dla c-peptydu oznaczanego w MMTT oraz współczynnikami SUITO oraz CP/G. Stwierdzono słabą, ale znamienną korelację pomiędzy HbA1c i IEQ/kg (r=-0.57, p=0.049), ale nie z IEQ (NS). Po transplantacji, szczytowa glikemia w MMTT korelowała z wartością współczynników SUITO (r=-0.68, p=0.001) oraz CP/G (r=-0.55, p=0.017); AUC dla c-peptydu korelowało z współczynnikiem CP/G (r=-0.55, p=0.016), ale nie ze SUITO. Stwierdzono również silną znamienną korelację pomiędzy AUC dla c-peptydu w MMTT 75dnia po autoTx a liczbą przeszczepionych wysp (r-=0.89, p=0001), co potwierdza znaczenie liczby przeszczepionych wysp dla efektywnego wydzielania insuliny po autoTx. Wnioski: Nie udało się zidentyfikować żadnych czynników prognostycznych dla wyniku izolacji wysp trzustkowych u chorych z PZT poddawanych TP. Oznaczenia stężeń glukozy i c-peptydu wykonywane na czczo korelują z wynikami MMTT i mogą być zamiennie stosowane w celu uproszczenia monitorowania funkcji wysp trzustkowych po autoTx. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Justyna Gołębiewska, Beata Krawczyk, Magdalena Wojtaś, Bolesław Rutkowski, Agnieszka Tarasewicz, Alicja Dębska-Ślizień Tytuł: Kliniczna i mikrobiologiczna charakterystyka epizodów zakażeń układu moczowego o etiologii Klebsiella pneumoniae u chorych po przeszczepieniu nerki. |
| Wstęp: Zakażenia układu moczowego (ZUM) stanowią najczęstsze powikłania infekcyjne u biorców nerki. Klebsiella spp jest częstym czynnikiem etiologicznym zakażeń szpitalnych u chorych z obniżoną odpornością i najpowszechniejszym patogenem posiadającym zdolność wytwarzania β-laktamaz o rozszerzonym spektrum substratowym (ESBL). Pacjenci i metody: Przeanalizowano szczepy Klebsiella pneumoniae wyizolowane od chorych po transplantacji nerki (TN) z ZUM o tej etiologii, znajdujących się pod opieką Gdańskiego Ośrodka Transplantacyjnego, w odniesieniu do danych klinicznych. Z zastosowaniem techniki multiplex PCR zbadano obecność genów dla następujących czynników wirulencji: fimH-1, uge, irp-2, kpn, mrkD, ycfM. Profil czynników wirulencji porównano z profilem szczepów wyizolowanych od chorych nie będących biorcami nerki. Wyniki: Przeanalizowano szczepy oraz dane kliniczne dotyczące 42 epizodów ZUM u 39 chorych, o średniej wieku 54 ±14 lat, w tym 44% mężczyzn. Odnotowano 19 przypadków bezobjawowego bakteriomoczu (45,2%), 9 epizodów ZUM dolnego odcinka (21,5%) oraz 14 ZUM górnego odcinka (33,3%), w tym 4 przypadki urosepsy. 83% epizodów była spowodowana przez szczepy ESBL+, podczas gdy nie było szczepów produkujących karbepenemazę. Upośledzenia odpływu moczu np. w wyniku refluksu pęcherzowo-moczowodowego lub zwężenia w miejscu zespolenia pęcherzowo-moczowodowego, bądź wada układu moczowego jako przyczyna PChN stanowiły niezależny czynnik ryzyka zakażeń górnego odcinka dróg moczowych, podczas gdy nie znaleziono zależności pomiędzy profilem czynników wirulencji a rodzajem ZUM. Nie stwierdzono znamiennej różnicy w częstotliwości występowania badanych czynników wirulencji pomiędzy izolatami pochodzącymi od chorych po TN a grupą kontrolna (n=15). Gen uge występował znamiennie rzadziej u chorych otrzymujących everolimus w porównaniu do chorych nie otrzymujących inhibitorów mTOR (89,7% vs 33,3% p<0,05). irp-2–yersiniabaktyna, występowała znamiennie częściej gdy stosowano bazyliksymab w porównaniu do protokołów bez indukcji (69,2% vs 34,5% p=0,04). Wnioski: Zakażenie górnego odcinka dróg moczowych Klebsiella pneumoniae może być wykładnikiem upośledzenia odpływu moczu np. w wyniku refluksu pęcherzowo-moczowodowego lub zwężenia w miejscu zespolenia pęcherzowo-moczowodowego. Zastosowany schemat immunosupresji może wpływać na selekcję szczepów o określonym profilu czynników wirulencji. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Agnieszka Zakrzewska, Justyna Gołębiewska, Edyta Szurowska, Kamila Czarnacka, Andrzej Chamienia, Agnieszka Tarasewicz, Bolesław Rutkowski, Alicja Dębska-Ślizień Tytuł: Rozsiany neuroendokrynny rak drobnokomórkowy o nieznanym punkcie wyjścia u pacjenta po transplantacji nerki - opis przypadku i przegląd piśmiennictwa. |
| Wstęp: Nowotwory neuroendokrynne (NEN) stanowią około 1% nowotworów o nieznanym punkcie wyjścia. Zmiany o niskim stopniu zróżnicowania (G3), do których zaliczamy m.in. NEN raki drobnokomórkowe (NENDK), charakteryzują się wysokim ryzykiem przerzutowania i agresywnym przebiegiem klinicznym. Najczęściej w chwili rozpoznania stwierdza się uogólniony rozsiew, a zlokalizowanie miejsca pierwotnego jest trudne bądź niemożliwe. Opis przypadku: 64-letni chory z nefropatią cukrzycową 3 miesiące po transplantacji nerki został przyjęty z powodu trwającego od około miesiąca osłabienia, senności, bólów okolicy lędźwiowej. W badaniu przedmiotowym stwierdzono zażółcenie powłok, drobnofaliste drżenie dłoni, grzybicę jamy ustnej, znaczną hepatomegalię, rumień dłoni i stóp, liczne zasinienia i wybroczyny na tułowiu. W badaniach laboratoryjnych: kreatynina 1,51mg/dl, PLT 115G/l, WBC 3,12G/l, Alat 353U/I, Aspat 109U/I, GGTP 1298U/I, FALK 216U/I, amoniak 105umol/l, bilirubina 4,64mg/dl, INR 1,43, prokalcytonina 182mg/dl (CRP w normie). W USG opisano powiększoną normoechogenną wątrobę, a w TK liczne powiększone węzły chłonne w śródpiersiu, znacznie powiększoną, jednorodną wątrobę, powiększone, policykliczne prawe nadnercze. W biopsji szpiku kostnego pośmiertnie opisano liczne skupiska komórek o wyglądzie sugerującym pozahematopoetyczne pochodzenie. Stan chorego ulegał z dnia na dzień dramatycznemu pogorszeniu. Pomimo intensywnego leczenia (antybiotyki szerokospektralne, aminy presyjne, HD a następnie CVVHDF) chory zmarł w 8 dobie hospitalizacji z powodu niewydolności wielonarządowej. W badaniu autopsyjnym stwierdzono hepatomegalię (2700g) z licznymi przerzutami nowotworowymi. Badanie histopatologiczne i immunohistochemiczne wykazało obecność NENDK wątrobie i w przerośniętym nadnerczu lewym. Punkt wyjścia nowotworu pozostał nieznany. Przydatna w ustaleniu rozpoznania rozsianego nowotworu za życia pacjenta mogła okazać się tomografia rezonansu magnetycznego, która pozwoliłaby na zobrazowanie zmian wtórnych w wątrobie niewidocznych w klasycznej TK, wykonanej w przeddzień zgonu. Wniosek. W przypadku agresywnego przebiegu klinicznego choroby, niecharakterystycznych danych z wywiadu i badania podmiotowego, po wykluczeniu podłoża infekcyjnego, gdy diagnostyka obrazowa wskazuje obecność rozsianych ognisk o charakterze wtórnym, w diagnostyce różnicowej należy uwzględnić rzadko występujące nowotwory o wysokim stopniu złośliwości. Do tej grupy należą nowotwory NENDK. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Zbigniew Heleniak, Magdalena Cieplińska, Tomasz Szychliński, Magdalena Pryczkowska, Ewa Bartosińska, Hanna Wiatr, Hanna Kotłowska, Marzena Jakimowicz-Tylicka, Leszek Tylicki, Bolesław Rutkowski, Alicja Dębska-Ślizień Tytuł: Stosowanie Leków Niesterydowych Przeciwzapalnych (NLPZ) w Populacji Chorych z Przewlekłą Chorobą Nerek Po Przeszczepieniu Nerki. |
| Wstęp: Stosowanie leków przeciwbólowych, w tym niesterydowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) w populacji chorych z przewleką chorobą nerek (PChN) po przeszczepieniu nerki, związane jest z wysokim ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych i niekorzystnych interakcji. W szczególności dotyczy to zmniejszenia skuteczności leczenia hipotensyjnego, potencjalnego działania nefrotoksycznego czy też ryzyka rozwoju lub zaostrzenia choroby wrzodowej żołądka . Cel: Celem pracy była ocena częstość stosowania leków NLPZ u chorych z PChN po przeszczepieniu nerki oraz ich wiedzy dotyczącej objawów niepożądanych związanych z ich stosowaniem. Materiał i metody: W badaniu przekrojowym przeprowadzono anonimową ankietę wśród pacjentów po przeszczepieniu nerki pozostających pod opieką Poradni Nefrologicznej Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku. Ankietę oryginalnie opracowaną przez zespół badawczy wypełniło przy pomocy studentów koła naukowego 314 dorosłych pacjentów (136K, 178M), w średnim wieku 50,1 lat. Średni czas po transplantacji nerki wynosił 10.05 +/- 5.4 lat. Pytania ankiety dotyczyły częstości przyjmowania NLPZ oraz wiedzy pacjentów dotyczącej ich działań niepożądanych. Wyniki 36,3% ankietowanych nie przyjmowało NLPZ, 42.03% przyjmowało NLPZ sporadycznie, 11.5% stosowało te leki kilka razy w miesiącu, 10.2% przyjmowało je codziennie lub kilka razy w tygodniu. Średnia liczba tabletek NLPZ przyjmowana w miesiącu wśród osób przyjmujących je codziennie lub kilka razy w tygodniu wynosiła 24.6+/- 27.3. 3.5% pacjentów przyznaje, że przyjmuje czasami równocześnie dwa różne preparaty NLPZ. Główną przyczyną stosowania NLPZ u ankietowanych były bóle mięśniowo-stawowe (62.1%) oraz bóle głowy (25.8%). W 44.6% decyzję o stosowaniu NLPZ podejmuje lekarz, w 55.4% przypadków dokonuje tego sam pacjent. Odpowiednio 40,8% i 36,6% badanych znało działania niepożądane stosowanych leków takie jak: pogorszenie funkcji graftu i zwiększone ryzyko rozwoju choroby wrzodowej. Jedynie 19,1% wiedziało, że stosowanie NLPZ pogarsza kontrolę ciśnienia tętniczego. Wnioski Znaczny odsetek pacjentów po przeszczepieniu nerki przyjmuje regularnie NLPZ. Większość nie zna działań niepożądanych tych leków a równocześnie podejmuje sama decyzję o przyjmowaniu NLPZ. Zasadnym wydaję się podjęcie edukacji w tym zakresie. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Izabella Kuźmiuk, Dorota Adrych, Zbigniew Heleniak, Hanna Garnier, Jakub Wiśniewski, Przemysław Rutkowski, Leszek Tylicki, Bolesław Rutkowski, Alicja Dębska-Ślizień Tytuł: LECZENIE NADCIŚNIENIA TĘTNICZEGO U PACJENTÓW PO PRZESZCZEPIENIU NERKI – PRZESZŁOŚĆ A TERAŹNIEJSZOŚĆ |
| Wstęp: Nadciśnienie tętnicze jest istotnym problemem klinicznym, ale również rokowniczym w populacji pacjentów po przeszczepieniu nerki. Jego występowanie w tej grupie chorych szacuje się na 60 do 85%. Leczenie hipotensyjne wymaga indywidualnego podejścia do pacjenta i bardzo często wielolekowej terapii. Celem badania była ocena farmakoterapii nadciśnienia tętniczego w powyższej grupie pacjentów w latach 2001-2014. Materiał i metody: Dane zebrano z dokumentacji wszystkich pacjentów po przeszczepieniu nerki, będących pod opieką Poradni Chorób Nerek Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku. Praca ma charakter retrospektywny, przekrojowy, uwzględnia dostępne informacje z wizyt lekarskich, które odbyły się w pierwszej połowie roku 2001 i 2014. Badane grupy stanowiły odpowiednio: 105 osób (46 K, 59 M) z 2001 roku oraz 861 osoby (335 K, 526 M) z roku 2014. Wyniki: Nadciśnienie tętnicze stwierdzano u 96% (2001) i 95% pacjentów (2014). Leczonych farmakologicznie było odpowiednio 91% (2001) i 92%(2014) badanych. Średnia ilość przyjmowanych leków hipotensyjnych wynosiła w kolejnych latach 1,9 i 2,4. Najczęściej stosowanymi lekami hipotensyjnymi w 2001 roku były w kolejności: ß-blokery, antagoniści wapnia, diuretyki, ACE lub ARB oraz blokery receptorów α-adrenergicznych, odpowiednio u: 71, 64, 33, 25, 14 % pacjentów. W 2014 roku powyższe leki stosowane były u: 83, 54, 38, 41, 37 % chorych. W 2001 najczęściej stosowano terapię dwulekową: 37%, podczas gdy w 2014 roku leczenie trójlekowe: 30%. Najczęstszym połączeniem dwulekowym zarówno w roku 2001 jak i 2014 była kombinacja leków β-adrenolitycznych z antagonistami wapnia (odpowiednio: 18% oraz 45 % pacjentów), podczas gdy trójlekowym: w roku 2001 - zestawienie leków β-adrenolitycznych z antagonistami wapnia i diuretykami pętlowymi (13%), a w 2014 – połączenie β-adrenolityków z antagonistami wapnia oraz antagonistami receptorów α-adrenergicznych (20%). Wnioski: 1. Nadciśnienie tętnicze jest częstym problemem w populacji biorców nerki. 2. Na przestrzeni lat odsetek pacjentów wymagających leczenia hipotensyjnego pozostaje niezmieniony. 3. Nastąpiła zmiana najczęstszego schematu leczenia z dwulekowego na trójlekowy. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Klaudia Nestorowicz, Małgorzata Dudkiewicz, Jolanta Żalikowska-Hołoweńko, Jarosław Czerwiński, Roman Danielewicz Tytuł: SYSTEM DAWSTWA SZPIKU W POLSCE |
| Od 2011 r. na mocy postanowień Ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów w Polsce istnieje jeden Centralny Rejestr Niespokrewnionych Potencjalnych Dawców Szpiku i Krwi Pępowinowej (CRNPDSiKP), prowadzony przez Poltransplant. CRNPDSiKP, prezentowany w Bone Marrow Donors Worlwide (BMDW) jako PL5, jest zrzeszony w World Marrow Donor Association (WMDA) oraz odpowiada za kontakty i wymianę informacji z rejestrami zagranicznymi i krajowymi ośrodkami poszukującymi niespokrewnionych dawców. Aktualnie w zasobach CRNPDSiKP znajdują się dane ponad 900 tysięcy potencjalnych dawców, udostępniane przez 15 ośrodków dawców szpiku (ods) zajmujących się pozyskiwaniem i opieką nad dawcami. Polskie zasoby dawców są trzecie co do wielkości w Europie, siódme na świecie i stanowią 3% światowego rejestru BMDW . Zasoby CRNPDSiKP przeszukiwane są głównie przez rejestry z USA, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Kanady, Turcji, Francji i Hiszpanii – łącznie w 2014 r ponad 15 tys. przeszukań z 45 krajów. Od 2001 r. Poltransplant koordynuje i zleca do ośrodków poszukujących procedury doboru niespokrewnionych dawców szpiku dla biorców krajowych, kierowane z 14 ośrodków transplantacyjnych (OT). W ciągu 14 lat do Poltransplantu wpłynęło 5797 wniosków o poszukiwanie i dobór dawcy niespokrewnionego, w tym 835 w 2014 r. Aktywność poszczególnych ośrodków poszukujących nie jest jednakowa, ale wspólnie zabezpieczają w pełni potrzeby polskich ośrodków transplantacyjnych. Polskie ośrodki poszukujące realizując zlecone przez Poltransplant procedury doboru sięgają do rejestrów polskich i zagranicznych, przy czym korzystniejszą dla OT sytuacją jest znalezienie zgodnego polskiego dawcy. W 2014 r. dawcy krajowi stanowili 58% dawców zaakceptowanych w procedurach doboru, w 2011 r. tylko 38%. Rosnąca liczba dawców w zasobach CRNPDSiKP oraz sprawny i wydajny system doboru wpływają na wzrost ogólnej liczby donacji komórek krwiotwórczych od polskich dawców, a zgodni dawcy dla polskich biorców coraz częściej są znajdowani w polskim rejestrze, bez potrzeby sięgania do rejestrów zagranicznych i importu materiału przeszczepowego. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Maciej Śledziński, Justyna Gołębiewska, Sabrina Matosz, Julia Solomina, Karolina Golab, Zehra Tekin, Omid Savari, W James Chon, Celeste Thomas, Piotr Trzonkowski, Zbigniew Śledziński, Bolesław Rutkowski, Alicja Dębska-Ślizień, Piotr Witkowski Tytuł: Zachowanie funkcji endokrynnej trzustki po całkowitej pankreatektomii z autotransplantacją wysp trzustkowych – 7 lat doświadczeń. |
| Wstęp: Właściwa kontrola glikemii przy użyciu insuliny u chorych po zabiegu całkowitej pankreatektomii (TP) jest szczególnie trudna z uwagi na całkowity brak komórek alfa oraz beta. Autotransplantacja (autoTx) wysp trzustkowych ułatwia kontrolę, a nawet umożliwia u części chorych uzyskanie pełnej insulinoniezależności (18-41%). Pacjenci i metody: Przeanalizowano przebieg kliniczny oraz wyniki badań laboratoryjnych chorych poddanych TP i autoTx wysp trzustkowych w Szpitalu Uniwersytetu Chicago w latach 2009-2015. Wyniki: Zabieg TP z następową autoTx wysp wykonano 23 chorych w wieku średnio 40 (11-60) lat i BMI 26.8 (18-35). U większości chorych (n=21) wskazaniem do zabiegu było przewlekłe zapalenie trzustki (PZT) z opornym bólem. U 10 z 21 chorych (48%) stwierdzano mutacje genów PRSS1, SPINK1 i/lub CFRT. U wszystkich chorych przez co najmniej 6 tygodni po autoTx stosowano insulinoterapię, którą stopniowo w miarę możliwości redukowano. Średni okres obserwacji wynosił 21 (2.5-81) miesięcy. Objętość podanych wysp trzustkowych wynosiła 6 ml (1.5-30), żywotność 95% (81-98). Jedenastu z 23/48% chorych aktualnie nie wymaga przyjmowania insuliny utrzymując poziom HbA1c <6.5%. Pozostałych 12/52% chorych zachowuje funkcję pewnej i liczby wysp (pozytywny c-peptyd we krwi), choć wymaga podawania insuliny. U tych chorych, kontrola glikemii jednak nie jest trudna, HbA1c utrzymuje się poniżej 7.5 i nie obserwowano epizodów ciężkiej hipoglikemii. Chory insulinoniezależni otrzymali średnio dwukrotnie więcej wysp niż chorych wymagający podawania insuliny: 217kIEQ (145k-379k IEQ) lub 3,483 IEQ/kg (1,611- 5,229) vs 85kIEQ (40-322 k IEQ) lub 1,137 IEQ/kg (556- 4,277 IEQ/kg). BMI oraz czas od rozpoznania PZT nie różniły się znacząco między chorymi z grupy insulinoniezależnych i tymi którzy wymagają przyjmowania insuliny. Żaden z chorych nie rozwinął odległych powikłań w wyniku autoTx. Wnioski: AutoTx wysp trzustkowych po TP umożliwia skuteczne zachowanie funkcji komórek beta pozwalając na insulinoniezależność u blisko połowy chorych oraz umożliwiając dobrą kontrolę glikemii u pozostałych. Masa przeszczepionych wysp warunkuje uzyskanie insulinoniezależności. |
| » pobierz plakat |
| Autor / Autorzy: Maciej Śledziński, Justyna Gołębiewska, Sabrina Matosz, Julia Solomina, Omid Savari, Ling-jia Wang, Tatsuya Kin, Karolina Golab, W James Chon, Piotr Trzonkowski, Zbigniew Śledziński, Bolesław Rutkowski, Alicja Dębska-Ślizień, Piotr Witkowski Tytuł: Analiza skuteczności nowej skali punktowej North America Islet Donor Scoring System w przewidywaniu wyniku izolacji wysp trzustkowych w średniej wielkości ośrodku transplantacyjnym. |
| Wstęp: W oparciu o wyniki 1089 izolacji wysp trzustkowych w 11 ośrodkach amerykańskich stworzono nową skalę punktową North America Islet Donor Scoring (NAIDS) służącą do wyboru optymalnego dawcy trzustki. Większa liczba punktów w skali NAIDS oznacza większą szansę na przeprowadzenie zakończonej sukcesem izolacji. Wykazano, że skala NAIDS lepiej zróżnicuje dawców pod kątem skuteczności izolacji, niż wcześniej stosowany system oceny punktowej (IDS). NAIDS został ponadto oceniony w Edmonton, w ośrodku wykonującym największą liczbę izolacji wysp. Celem pracy była walidacja NAIDS w średniej wielkości ośrodku przeszczepiania wysp trzustkowych. Metody: Przeanalizowano dane dotyczące dawców oraz wyniki 70 izolacji wysp trzustkowych wykonanych w University of Chicago od 2009 roku. Obliczono skalę NAIDS uwzględniającą następujące dane: masę ciała dawcy, BMI, powierzchnię ciała, wyniki badań laboratoryjnych (amylaza, ALAT, AspAT, stężenie sodu, glukoza, BUN, HbA1c), zastosowanie amin presyjnych, zespół pobierający i czas zimnego niedokrwienia. Jako wyznacznik zakończonej sukcesem izolacji przyjęto wynik 400 000 ekwiwalentów wysp trzustkowych. Do oceny NAIDS w naszym ośrodku wykorzystano odpowiednie dane z wielośrodkowego badania, które wprowadziło skalę NAIDS. Wyniki: W oparciu o dane grupy badanej wyznaczono krzywą Receiver Operating Characteristic (ROC). Pole pod krzywą (AUC) dla ROC wynosiło 0.659 [95% przedział ufności 0.526-0.793] i nie różniło się znamiennie (p=0.31) od uzyskanego w wieloośrodkowym badaniu wyjściowym - 0.730 [95% przedział ufności 0.697-0.763]. Proporcjonalnie do wzrostu punktacji NAIDS, zarówno w naszym ośrodku, jak i w badaniu wieloośrodkowym, obserwowano wzrost odsetka zakończonych sukcesem izolacji odpowiednio: 6.3% i 12% dla NAISD <60; 25% i 26% dla NAIDS = 60-70; 27% i 36% dla NAIDS =70-80; 44% i 54% dla NAIDS >80. Wnioski: Skala punktowa NAIDS jest użyteczna w przewidywaniu wyniku izolacji w średniej wielkości ośrodku przeszczepiania wysp trzustkowych. |
| » pobierz plakat |
